We zitten in een ingewikkelde tijd. Klimaatverandering, vluchtelingencrisis, depressiviteit en middelengebruik. Het zijn grote vraagstukken. Eenzaamheid is een probleem, ook onder jongeren. Individualisering en polarisatie nemen toe. We zijn de verbinding kwijtgeraakt en zoeken naar zingeving. Het lijkt erop dat we collectief de adem inhouden en elkaar niet meer verstaan.
We hebben een aantal opties.
We kunnen ons aan de wereld presenteren met zorgen, ons terugtrekken in onze bubbel, onze adem inhouden en afwachten op wat er gaat gebeuren. Als we dat doen laten we ons inspireren door onze angst. Angst die kennelijk groot genoeg is om ons te verlammen.
We kunnen ons aan de wereld presenteren met aanklachten. We protesteren tegen het systeem. We polariseren. We maken een foto van de wereld waar we zelf niet opstaan. Het is de schuld van de anderen. Onze drijfveer is boosheid. Als we nog wat dieper graven en we scheppen de boosheid weg, stuiten we misschien wel op dezelfde emotie, als die van de mensen die in de bubbel zitten: angst.
We kunnen de situatie ook accepteren zoals hij is, onze verantwoordelijkheid nemen, en verbinding zoeken met anderen. Samen op zoek gaan naar een nieuw perspectief en oplossingen. Als we dat doen, worden we gedreven door moed en vertrouwen. En het interessante van deze keuze is: wanneer het ons lukt om te verbinden met anderen, blijken we moediger dan wanneer we alleen zijn. We ontdekken dat we elkaar aanvullen. Dat 1+1 geen 2 is maar 3. Synergie heet dat.
Voor die laatste optie, ligt de sleutel in onszelf. Verandering begint met een verandering van onze mindset. Een effectieve vooruitgang begint bij onze innerlijke overtuiging dat we samen oplossingen gaan vinden.
Laten we vandaag beginnen met die eerste stap: het transformeren van onze beperkende overtuigingen.